علائم و نشانه های نوزاد عصبی را بدانید

درک علائم و نشانه های نوزاد عصبی برای والدین ضروری است تا آرامش و حمایت لازم را فراهم کنند. در این مقاله برخی از شاخص‌های کلیدی وجود دارد که به شما کمک می‌کند بفهمید که آیا کودک شما این علائم را دارد یا خیر، همچنین در ادامه روش‌های درمانی مختلفی را برای این مشکل مورد بررسی قرار خواهیم داد.

علائم و نشانه های نوزاد عصبی

درک و تشخیص نشانه های نوزاد عصبی می‌تواند برای والدین بسیار دشوار و  چالش برانگیز باشد. با این حال برخی از علائم می‌تواند شناسایی این مشکل را آسان‌تر کند.

الگوهای گریه

یک روش اصلی ارتباط برای نوزادان گریه است. به زیر و بم، شدت و مدت گریه آنها توجه کنید. گریه‌های طولانی یا بلند ممکن است نشان دهنده اضطراب یا ناراحتی باشد.

بی قراری

اگر کودک شما بی قرار به نظر می‌رسد، به سختی آرام می‌گیرد یا حرکات ناگهانی از خود نشان می‌دهد، می‌تواند از علائم نوزاد عصبی باشد. بی قراری اغلب نشان می‌دهد که چیزی آنها را آزار می‌دهد.

تغییر در الگوهای خواب

اختلال در الگوهای خواب، مانند مشکل در به خواب رفتن یا بیدار شدن مکرر، ممکن است نشان دهنده عصبی بودن باشد. نوزادانی که احساس ناراحتی می‌کنند ممکن است برای آرامش و وارد شدن به خواب عمیق تلاش کنند.

زبان بدن

زبان بدن کودک خود را برای علائم تنش مشاهده کنید. مشت‌های گره کرده، سفت شدن اندام‌ها یا قوس کمر ممکن است نشان دهنده ناراحتی یا عصبی بودن باشد.

مکیدن زیاد انگشت شست

یکی دیگر از نشانه های نوازاد عصبی، مکیدن بیش از حد شست است. نوزادان اغلب از مکیدن به عنوان یک مکانیسم خود تسکین دهنده استفاده می‌کنند. اگر متوجه افزایش مکیدن انگشتان یا شست شدید، می‌تواند تلاشی برای یافتن آرامش و کاهش اضطراب باشد.

اجتناب از تماس چشمی

نوزادان معمولاً از برقراری ارتباط چشمی به خصوص با والدین خود لذت می‌برند. اگر کودک شما به طور مداوم از تماس چشمی اجتناب می‌کند یا هنگام انجام این کار ناراحت به نظر می‌رسد، ممکن است نشان دهنده عصبی بودن باشد.

مشکلات تغذیه

عصبی بودن می‌تواند بر اشتهای کودک تأثیر بگذارد. به دنبال علائمی مانند امتناع از تغذیه، تف کردن غذا یا نشان دادن ناراحتی در طول تغذیه او باشید که می‌تواند نشانه نوزاد عصبی باشد.

واکنش های اغراق آمیز

یک نوزاد عصبی ممکن است بیشتر مستعد این باشد که به راحتی از لحاظ واکنشی تحریک شود. صداهای بلند ناگهانی یا حرکات غیرمنتظره ممکن است واکنش‌های اغراق آمیزی مانند پریدن یا لرزیدن را برانگیزد.

حساسیت به محرک ها

از نشانه های نوازاد عصبی این است که بیش از حد نسبت به محیط اطراف خود حساس باشند. اگر کودک شما به شدت به تغییرات نور، صدا یا دما واکنش نشان می‌دهد، می‌تواند نشانه‌ای از عصبی بودن او باشد.

رفتار ناپایدار در محیط های جدید

آشنا کردن کودک با محیط‌های جدید گاهی اوقات می‌تواند باعث تحریک عصبی او شود. اگر کودک شما در محیط‌های ناآشنا به طور غیرمعمولی شیطنت می‌کند یا از شما جدا نمی‌شود، ممکن است نشان دهنده ناراحتی و اضطراب او باشد.

علت تیک عصبی در کودکان چیست؟

تیک‌های عصبی در کودکان اغلب منبع نگرانی برای والدین است و سؤالاتی را درباره علل اصلی این حرکات یا صداهای غیرارادی ایجاد می‌کند. تیک عصبی نیز یکی از نشانه های نوازاد عصبی محسوب می‌شود که باید به آن توجه کرد. درک عوامل مؤثر در ایجاد تیک‌های عصبی برای ارائه حمایت و مداخله مناسب بسیار مهم است.

عوامل ژنتیکی

تحقیقات نشان می‌دهد که ممکن است یک جزء ژنتیکی در تیک‌های عصبی وجود داشته باشد. اگر اختلالات تیک در سابقه خانوادگی نیز دیده شود، ممکن است کودک بیشتر مستعد ابتلا به علائم مشابه باشد.

عوامل عصبی

ناهنجاری‌های سیستم‌های انتقال دهنده عصبی مغز به ویژه آنهایی که شامل دوپامین هستند، ممکن است در بروز تیک‌های عصبی نقش داشته باشند. شرایط عصبی یا عدم تعادل می‌تواند به ایجاد این حرکات غیر ارادی کمک کند.

استرس و اضطراب

موقعیت‌های استرس زا می‌تواند باعث تشدید یا تحریک تیک‌های عصبی در کودکان شود. کودکان ممکن است این عادات را به عنوان یک مکانیسم مقابله‌ای در پاسخ به عوامل استرس زا در محیط خود ایجاد کنند.

محرک های زیست محیطی

برخی از عوامل محیطی از جمله قرار گرفتن در معرض صداهای بلند، نورهای روشن یا تغییرات ناگهانی در روتین، می‌توانند به عنوان محرک تیک‌های عصبی عمل کنند. حساسیت به این محرک‌ها ممکن است به بیان حرکات غیر ارادی کمک کند.

تغییرات رشد دوران کودکی

تیک‌های عصبی اغلب در دوره‌های حساس رشد کودکی ظاهر می‌شوند و می‌توانند از نشانه های نوازاد عصبی به شمار روند. تغییرات در مغز و سیستم عصبی در طی این مراحل ممکن است منجر به شروع تیک شده که گاهی اوقات با بالغ شدن کودک می‌تواند خود به خود برطرف شود.

عوامل روانی

عوامل عاطفی مانند ناامیدی، بی حوصلگی یا هیجان ممکن است در بروز تیک‌های عصبی نقش داشته باشند. درک وضعیت عاطفی کودک و پرداختن به مسائل روانشناختی اساسی برای مدیریت مؤثر، ضروری است.

استفاده از کافئین یا محرک

در برخی موارد، مصرف نوشیدنی‌های کافئین دار یا داروهای محرک خاص ممکن است باعث تشدید یا ایجاد تیک‌های عصبی شود. نظارت و مدیریت مصرف محرک‌ها توسط کودک در چنین مواردی مهم است.

آلرژی و حساسیت

برخی از کودکان ممکن است در پاسخ به آلرژی یا حساسیت به برخی غذاها یا عوامل محیطی دچار تیک عصبی شوند. شناسایی و رسیدگی به این محرک‌ها می‌تواند در مدیریت علائم تیک مفید باشد.

برای درمان نوزاد عصبی، چه کار کنیم؟

نوزادان با توانایی محدود خود در برقراری ارتباط کلامی، اغلب ناراحتی خود را از طریق نشانه‌های ظریف منتقل می‌کنند. در بخش‌های قبل شما را با نشانه های نوزاد عصبی آشنا کردیم، در این بخش قصد داریم چند استراتژی اثبات شده برای کمک به درمان یک نوزاد عصبی را در اختیارتان قرار دهیم.

لمس و نوازش ملایم

تماس فیزیکی یک راه قدرتمند برای اطمینان بخشیدن به یک کودک عصبی است. به آرامی در آغوش گرفتن نوزاد، احساس امنیت را در او ایجاد می‌کند. حرکت ریتمیک تکان دادن او نیز می‌تواند اثر آرام بخشی داشته باشد.

صداهای آرامبخش

پخش موسیقی آرام یا ایجاد یک پس‌زمینه ملایم می‌تواند به از بین بردن صداهای ناراحت‌کننده و ایجاد فضایی آرام کمک کند. برخی از نوزادان در لالایی‌ها یا صداهای طبیعت آرامش پیدا می‌کنند.

ایجاد روتین ثابت

نوزادان در روال عادی رشد می‌کنند، زیرا قابلیت پیش بینی و احساس امنیت را فراهم می‌کند. ایجاد یک برنامه روزانه ثابت برای تغذیه، چرت زدن و زمان بازی، باعث می‌شود تا نشانه های نوزاد عصبی بهبود پیدا کند.

ایجاد یک محیط خواب راحت

اطمینان حاصل کنید که فضای خواب کودک برای آرامش مناسب است. چراغ‌ها را کم کنید، دمای مناسب را حفظ کنید و از ملافه نرم استفاده کنید. یک روال آرام‌بخش قبل از خواب نیز می‌تواند به خوابی آرام‌تر کمک کند.

تهیه پستانک

مکیدن یک مکانیسم طبیعی خود تسکین دهنده برای نوزادان است. تهیه پستانک یا اجازه دادن به مکیدن انگشت می‌تواند به آنها کمک کند تا با عصبیت خود کنار بیایند و آرامش پیدا کنند.

قنداق‌ کردن

قنداق کردن یا پیچیده کردن نوزاد در پتو، احساس امن بودن در رحم را تقلید می‌کند. این کار می‌تواند آرامش کودک را افزایش دهد.

جلوگیری از تحریک بیش از حد

به محیط اطراف کودک توجه کنید و قرار گرفتن او در معرض محیط‌های بیش از حد تحریک کننده را محدود کنید. صداهای بلند، نورهای روشن، یا فضاهای شلوغ می‌تواند به عصبی شدن او کمک کنند.

حفظ تماس چشمی و صحبت کردن

با حفظ تماس چشمی و صحبت با او با صدایی آرام، با کودک خود ارتباط برقرار کنید. حضور و ارتباط ملایم شما می‌تواند باعث اطمینان خاطر و احساس ارتباط شود.

دریافت راهنمایی حرفه ای

اگر علائم نوزاد عصبی ادامه یابد یا با علائم نگران کننده دیگری همراه باشد، جستجوی راهنمایی از یک متخصص اطفال یا متخصص رشد کودک ضروری است. آنها می‌توانند یک ارزیابی کامل ارائه دهند و مداخلات یا درمان‌های مناسب را توصیه کنند.

کلام آخر

درک و پاسخ به نشانه های نوزاد عصبی، برای ایجاد یک محیط امن و آرام برای کودک بسیار مهم است. ایجاد یک پیوند قوی از طریق اقدامات تسکین دهنده، لمس ملایم و حضور آرام می‌تواند به کاهش احساسات عصبی کمک کند و احساس امنیت را در کودک شما تقویت کند. به یاد داشته باشید هر نوزاد منحصر به فرد است، بنابراین هماهنگی با نشانه‌های فردی آنها برای ارائه بهترین مراقبت و حمایت کلیدی است.

21458/غ