تغذیه در خدمت زندگی سالم طولانی؛ چگونه غذا بخوریم که صد سال زنده بمانیم؟!/ گزارش اکونومیست

شفقنا آینده- نشریه اکونومیست در گزارشی به این موضوع پرداخته که چگونه می‌توان با غذا خوردن عمر طولانی‌تری را تجربه کرد. این نشریه در ادامه مطلب به این پرسش جواب داده- و کتابی از دن بوتنر را به عنوان سرمشق یک تغذیه سالم معرفی کرده- که در این کتاب سالم‌ترین غذاهای آمریکا معرفی و بررسی شده است.

به گزارش سرویس ترجمه شفقنا از نشریه اکونومیست؛ نزدیک به 70 درصد از بزرگسالان آمریکایی اضافه‌وزن دارند؛ و بیش از یک سوم از آن‌ها چاق محسوب می‌شوند. این البته تمام واقعیت نیست. راهروهای سوپرمارکت‌ها- پشت سر هم- پر از چیپس نمکی، نوشیدنی‌های شیرین و تنقلات فرآوری‌شده هستند. همه‌جا پر است از نشانه‌هایی که افراد را به خوردن غذاهای ناسالم تشویق می‌کنند. اما در کنار این رژیم کهن‌الگوی آمریکایی؛ یک دن بوتنر هم هست که در کتاب «آشپزخانه آمریکایی» بر اساس گزارش‌های مردم‌شناسی استدلال می‌کند که در مکان‌های اشتباه نباید به جستجوی غذا پرداخت.

آقای بوتنر در مورد مناطقی مطالعه کرده و می‌نویسد که در آن‌ها مردم به دنبال زندگی طولانی و سالم هستند و تعداد افراد بالای صدساله و البته امید به زندگی طولانی در میان‌سالی به طوری غیرعادی زیاد است. در این کتاب، او اصول رژیم غذایی خود را که شامل گوشت و غذاهای فرآوری‌شده بسیار کم و تامین بیشترین کالری از غلات کامل، سبزیجات، آجیل و لوبیاست، ارائه داده و می‌گوید که این روش تغذیه را در غذاهای چهار گروه جمعیتی- بومیان آمریکا، آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار. ، لاتین‌تبارها و آسیایی-آمریکایی‌ها می‌توان سراغ گرفت.

دستورالعمل‌های غذایی آقای بوتنر الزاماً غذایی نیست که بیشتر افراد این گروه‌های جمعیتی واقعاً استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، بومیان آمریکا و لاتین‌تبارها به دلایل مختلف از نرخ چاقی بالاتری نسبت به سفیدپوستان غیراسپانیایی رنج می‌برند- که احتمالاً اگر همه آن‌ها طبق دستورات این کتاب غذا می‌خوردند، اتفاق نمی‌افتاد. اما از نظر تاریخی، کتمان نمی‌توان کرد که تک‌تک این گروه‌ها غذاهای سالمی داشته‌اند و بوتنر هم در کتابش با افرادی صحبت کرده که سعی در احیای این نوع تغذیه دارند.

دستورهای غذایی آفریقایی-آمریکایی اغلب به دلیل اتکای بیش از حد به غذاهای سرخ‌شده و فرآوری‌شده مورد انتقاد قرار می‌گیرند. بوتنر می‌گوید که این عادت غذایی ریشه در دوران مهاجرت بزرگ دارد- که سیاه‌پوستان باغ‌های خود را در جنوب رها کردند و به شهرهای صنعتی شمالی رفتند. بنابراین دستور‌العمل‌های آشپزی آقای بوتنر در این قسمت از کتاب حاوی محصولاتی مانند بامیه، سبزی کولارد و برنج طلایی است که قرن‌های متمادی نقش مهمی در رژیم‌های غذایی آفریقایی-آمریکایی داشتند.

به واسطه تنوعی که دستور‌العمل‌های گردآوری‌شده در این کتاب دارند، بنابراین فصولی از این کتاب نیز به محصولات فصلی و تازه که اغلب در خانه تولید می‌شوند، پرداخته است.

او درباره این فصول می‌گوید که با جستجوی زیاد متقاعد شده که نابغه‌های آشپزی زیادی در آمریکا وجود دارد که با دنبال کردن الگوهای غذایی آن‌ها می‌توان دستورالعمل‌هایی برای نوعی تغذیه که می‌تواند طولانی‌ترین عمر را برای انسان‌ها رقم بزند، استخراج کرد.

البته حقیقت کمی پیچیده‌تر است. برای شهرنشینان بدون باغ، این دستور‌العمل‌های غذایی ممکن است گران و زمان‌بر از کار درآید. اما آقای بوتنر در این کتاب نشان می‌دهد که غذا تنها بخشی از پازل طول عمر است و افراد صد ساله نه فقط به خاطر رژیم غذایی، بلکه با زندگی فعال و هدفمند با محوریت خانواده و اجتماع به این دستاورد دست یافته‌اند.

بنابراین این کتاب را نه به عنوان میان‌بری برای رسیدن به مراسم تولد صد سالگی؛ بلکه باید با این هدف خواند- که این موضوع را یادآوری می‌کند که هرکسی که می‌خواهد تولد یک قرنی‌شدنش را جشن بگیرد، احتمالاً باید گوشت کمتری بخورد و حبوبات و غلات کامل را در رژیم غذایی‌اش داشته باشد.

برای مطالعه متن کامل خبر به اکونومیست^[2] مراجعه کنید